'Jerónimo's' (more than a) year in Spain

Na 385 dagen in Spanje is het me gelukt: ik hoorde toen dat ik werkervaring op kan doen in de communicatiebranche in Barcelona. Dat was de doelstelling die ik mezelf voor vertrek naar het zuiden had gesteld, iets meer dan 12 maanden terug. Mission accomplished dus, want deze week begin ik bij een hip event & branding bureau in het Barcelonese centrum. En het mag duidelijk zijn, ik blijf voorlopig nog wel even in Spanje. Vandaar de lichte titelwijziging van m’n blog.

Met mijn HBO-diploma op zak zette ik vorig jaar voet op Spaanse bodem. Eerste doel? De taal machtig worden. Na rondreizen, genieten, fotograferen en reisverhalen schrijven en niet onbelangrijk, Spaans leren in Salamanca, Madrid, Sevilla en Granada, keerde ik terug in Salamanca. Daar ging ik aan de slag als stagiair en zat ik wederom in de Spaanse schoolbanken.

Eind juli was het dan zover, ik ging wonen in mijn favoriete stad van het Iberisch Schiereiland, zoals Freddie Mercury zo mooi uit kon schreeuwen: “Barrrcelonaaaa!!!”. Na twee weken niets anders doen dan de toerist uithangen, feesten in het fantastische uitgaansleven en verbranden op het strand, maakte ik toch maar een begin met mijn sollicitatieavontuur. Het kan niet eeuwig vakantie zijn.

Solliciteren dus. Dat betekende onder meer massa’s mails versturen en interviews waarbij van te voren je al het zweet je uitbreekt – meer vanwege het met je pak en stropdas in snikhete metro’s reizen dan de zenuwen. Na verschillende aanbiedingen, koos ik uiteindelijk voor een fulltime job bij veilingsite eBay. En dat was een leuke ervaring, alleen funest voor m’n Spaans. Ik zat namelijk midden tussen de Nederlanders. Erg mooi om weer goede en kansloze grappen in je eigen taaltje te horen en te torpederen.

Het ‘veilinghameren’ duurde voor mij slechts enkele weken. Al in mijn derde eBay-week viel m’n oog op een branding & event bureau in hartje Barcelona. En daar mag ik dus vanaf deze week als trainee aan de bak. Een uitdaging waar ik erg veel zin in heb, aangezien het bedrijf precies doet waar ik me de komende jaren zoet mee wil houden. !Vamos a trabajar!

Veertien dagen terug zette ik de derde stap in mijn Spanje-avontuur. Na Spaans leren in Spanje - in verschillende spectaculaire Spaanse steden: Salamanca, Madrid, Sevilla en Granada- en de combinatie van een Spaanse baan en nog meer Spaans leren in Salamanca, woon ik nu in Barcelona.

Voor mij echt een wereldstad. Dat is onder meer te danken aan de combinatie van cultuur, architectuur, zee en de unieke sfeer. Sinds enkele jaren leek het mij een droom om ooit nog eens in deze stad te wonen en iets creatiefs te doen. En dan bedoel ik niet het schilderen van de Sagrada Familia, want een kind van vier weet de verf beter op het doek te kletteren dan ik. Nee, voor mij zal het creatieve meer werkgerelateerd zijn, in de vorm van schrijven en merken creëren bij een brandingbureau in Barcelona. Voor werk en privé vind ik het dan ook nog leuk om te fotograferen. Ja, ook de Sagrada.

Hoewel ik ook nog wat werk heb afgerond, ben ik de afgelopen twee weken vooral als een toerist tekeer gegaan. Van Camp Nou tot Park Guell en van Estatua de Colón tot Montjuic; langs al deze populaire Barcelonese spots liep ik erbij als alle andere meer dan vijf miljoen toeristen die de stad jaarlijks aandoen, dus gekleed in korte broek en gewapend met camera.

Ook het nachtleven van de stad is al redelijk verkend. Wat wil je als je woont met vier uitgaansverslavende huisgenotes en ook nog een vriend van je uit Nederland lastminute vakantie in Barcelona besluit te vieren. Dat moet je toch op stap? Vele bars en discotheken heb ik dus al bezocht, maar toch staan er nog tig andere tenten op de nog-te-bezoekenlijst. Het aanbod is hier groots.

Om te voorkomen dat ik hier volgende maand nog de feestvierende niksnut loop uit te hangen, begin ik komende week met mijn zoektocht naar een boeiende branding-baan in Barcelona. Ik moet wel een beetje realistisch blijven natuurlijk, als ik de “Barcelona-droom” werkelijkheid wil laten worden.

Bereid je voor op het concert van Juanes in Amsterdam. Al heel mijn verblijf in Spanje worden platen van deze Colombiaan grijsgedraaid in bijna elke Spaanse bar. Je kent ze vast wel, de hits 'A Dios Le Pido' en de opvolger 'La Camisa Negra'.

Nu ik momenteel voor twee weken terug ben in Nederland, begrijp ik dat deze Spaans zingende artiest ook hier helemaal hot blijkt te zijn. Donderdag 6 juli 2006 geeft de Colombiaan Juanes een openluchtconcert in de Westergasfabriek in Amsterdam.

Of je nu naar dit concert gaat en indruk wilt maken op de overige bezoekers of niet, dankzij de Spaanse songteksten van Spanish Song Lyrics kun je erachter komen wát hij nu eigenlijk zingt. Handig op die momenten wanneer de Spaanse woorden razendsnel van z’n tong rollen. En met een woordenboek erbij, is het tegelijkertijd een leuke vorm van gratis Spaans leren.

Op Spanishsonglyrics.org vind je trouwens nog 3.999 andere Spaanse songteksten van nog een heel stel andere Spaans-zingende artiesten.

Last week I was 'doin' cultural in the City of Gold. Since the 2nd of June Salamanca is conquered by artists from all over the world. From graffiti gurus to fire spitting monsters. Every day different events are organized. Some in theatres for which you have to pay only a few euros, but most of them are for free and take place in the Salamancan streets. Hey come on… it’s still a student town!

The second ‘Festival Internacional de las Artes de Castilla y Léon 2006 is being held until June 17th. The first show I saw was Feu & Metal ( Fire & Metal). On the beautiful Plaza Mayor of Salamanca was a strange act to see, a plaza which is an ultimate location for cultural events. You didn’t had to go for interesting dialogues, because the weird figures on the podium spoke their own language, but the show with flying fire and fascinating fireworks made it a special show.

What followed on the plaza was an unique mix of art and music. With the Mexican Ángel Dust behind the wheels of steel (who played an awesome reggae remix of All the Lonely People by the Beatles) break dancers, percussionist who added some live beats and the famous graffiti artist from Barcelona ‘Suso 33’, this team knew how to entertain the audience.
The last cultural happening of the event I saw was last Monday. Every night they organize a dance party in the patio of the historical building ‘Casa de las Conchas’. Cool lighting, chill music and a good atmosphere, that’s the international art festival of Salamanca.

Olé! It’s summer in Salamanca. Although the weather in Salamanca wasn’t all too bad the last few months, since two weeks it’s clear ‘el verano’ really has started.

Temperatures are rising above the 30 C (86F). And that means you can enjoy the city. Students, locals and giris (foreigners, like me), escape to the typical Salamancan spots, where it’s possible to comfortably enjoy the sun. One of them is the world-famous Plaza Mayor, where bars and ice-cream shops such as Ben & Jerry’s are doing good businesses. They all succeed in their way to cool down the chilling crowd.

Another place to be in Salamanca, when the sun is smiling at you, is along the Tormes river. People study for their tests, read an exciting book, chat with friends or just lay back, relax and obtain a summer-look.

It’s definitely summer in the city, and Salamanca still is pretty.

Vorige week stonden er weer bekenden op de Spaanse stoep. Mijn ouders kwamen checken wat ik allemaal uitspook in Spanje, of het al een beetje vordert met al dat Spaans leren in Salamanca en natuurlijk ook om een beetje te genieten van Salamanca en Madrid.

Dus dankzij dit bezoek mocht ik weer hevig toeristisch tekeergaan. Of beter gezegd, ik kon de gids uithangen. Na vier weken Spaans leren in Madrid afgelopen jaar en inmiddels bij elkaar opgeteld elf weken in Salamanca, weet ik in beide steden aardig mijn weg te vinden. Dus hebben we ook maar alle twee aangedaan.

Salamanca deden ze voornamelijk op eigen gelegenheid, aangezien ik zat te zweten op werk en in het klaslokaal. Maar op vrijdag nam ik een dag vrij van mijn cursus en vertrokken we na een luxe ontbijt in hun hotel per bus richting de Spaanse hoofdstad. Daar sleurde ik pa en ma na een uit-de-kunst-lunch in Museo Bellas Artes langs enkele hoogtepunten in Madrid. Van de drukke Gran Via naar het middelste punt van Spanje op Puerta del Sol, na een tussenstop in Spaanse ‘hamhemel’ Museo del Jamon (hoewel je elders in Madrid betere Jamon kunt krijgen, toch een verplichte kost, het bezoek dan), naar de Plaza Mayor, kathedraal La Almudena en het koninklijk paleis.

De volgende dag stortten we ons op enkele meesterwerken van Dali en Picasso, in het museum voor moderne kunst Reina Sofia. En s’middags roken we het versgemaaide gras in voetbalstadion Bernabeu, de thuishaven van Real Madrid. Zoals het hoort in Spanje werden al deze inspanningen beloond met enkele cañas of vinos tintos op de volgepakte en zonovergoten terrassen de stad.

Zondag vroeg op om een bezoek te brengen aan Aranjuez. Vandaag geen ‘concierto’, maar wel een bezoek aan het paleis en de aangrenzende tuinen. In het Versaille-achtige koninklijk paleis zagen we koninklijke kostuums, rijtuigen maar vooral een hoop rijkelijk ingerichte vertrekken, waaronder de wat kitsch aandoende Alhambra-zaal, die inderdaad verdacht veel weg had van ruimtes die ik eerder dit jaar in het fort/paleis bij Granada binnenwandelde.

Vanwege al dat gewandel besloten we op de vrije maandag om even te relaxen in Retiro. Terug in Salamanca, ouders achterlatend voor nog meer vakantiepret – de plicht riep me - , hebben m’n sneakers weer flink wat meer kilometers op Spaans grondgebied op hun naam staan, kan ik weer enkele to-see-zaken afvinken en heb ik weer een mooie tijd met die goede lui uit Holanda mogen meemaken.

Meer info over Spaans leren in Spanje?
Klik hier.

Mijn hoofdactiviteit van dit jaar is reizen. Maar afgelopen Semana Santa-weekend overdreef ik het wel een beetje. Ik legde bijna 15OO KM af en zat maar liefst twintig uur in de bus. Vorige week maakte ik namelijk een lastminutebeslissing om wat vrienden te bezoeken in Zuid-Spanje en de heilige week geheel in stijl te vieren, want ik zat met Semana Santa in Sevilla.

De Semana Santa in Spanje is een Rooms-katholieke plechtigheid, bij ons in Nederland bekend als de Goede Week. Door heel Spanje dragen broederschappen tijdens processies zogenaamde Paso’s. Dit zijn grote loodzware draagbaren waarop beelden van religieuze figuren zijn bevestigd. Deelnemers doen dit met z´n veertigen, wat veel lijkt, maar elke drager tilt toch nog zo´n 50 kg. Hoogtepunt van de processie is als de droevig kijkende Maria voorbij komt. De stoet wordt gecompleteerd door muzikanten en in Ku Klux Klan-geklede boetelingen, je weet wel, die met die spitse kappen. Hoewel Spanjaarden er niks racistisch mee bedoelen, is het toch een apart gezicht. Het doel van deze puntmutsen is het garanderen van anonimiteit van de boetelingen.
Afgelopen donderdagnacht om 1:10 vertrok mijn bus op ‘Estacion de Autobuses’ in Salamanca. Zeven uur later was ik blij de benen te kunnen strekken tijdens een wandeling door toen nog stil Sevilla. Van het station liep ik richting het centrum en genoot ik in een plaatselijke bar van een Andalusisch ontbijtje: ‘tostada con tomate’.

Overgekomen vrienden uit Granada en ik hadden mazzel, want we konden overnachten bij een zeer vriendelijke medestudente van mijn oude talenschool. Echt mazzel, want tijdens de Semana mag je voor 1 nachtje in een hostal 85 euro neerleggen. Normaal betaal je hier slechts maximaal 20 euro voor. Nog een voordeel van Spaans leren in Spanje: je komt hier zoveel mensen tegen. Na mijn spullen te hebben gedropt en even wat slaap te hebben ingehaald, haalde ik mijn vrienden uit Granada af van het busstation en nog geen uur later genoten we een ‘café solo” op een zomers terras. Want warm was het donderdag. De zon scheen volop en thermometers in de stad gaven 26 graden aan, terwijl het voelde als 35. En dat in april.’s Middags heb ik de gids uitgehangen. In Sevilla heb ik dit eind vorig jaar en begin 2006 zes weken Spaans geleerd, dus ik wist al wel het één en ander van deze typische Spaanse stad. Na wat toeristisch gedrag in het centrum – bezoeken aan de Ayuntamiento, de kathedraal met Giralda en het Alcazar – , smakelijke tapas in een niet-toeristische tapasbar en zontankend gerelax langs de rivier, belandde we midden in een processie. Veel mensen in Spanje vertelden me dat de Semana Santa in Sevilla de beste is. En dat zal best. De typische smalle Sevilliaanse straten barstten bijna uit elkaar, zoveel mensen waren er.
Nadat we eerder op de avond midden in het overbevolkte centrum geen kant meer op konden - het leek wel of er in elk smal straatje een processie aan de gang was – vonden we een wat rustigere plek. Ook hier kwamen de treurige Maria en de rest langs. Bij de eerste Paso’s heerste er vooral een respectvolle stilte, die af en toe alleen werd onderbroken door getik van een trommelaar die de maat van het looptempo van de stoet aangaf. Nadat de draagbaar met Maria voorbij was geschoven, werd er luid gemusiceerd. Het leek net of ik in een scène van de Godfather was beland, zo erg leek de marsmuziek op de klanken van filmmuziekmaistro Ennio Morricone.

Aanwezig zijn bij de Semana Santa in Sevilla was een bijzondere ervaring. Best slopend, maar klagen mag ik eigenlijk niet, want ík hoefde geen 50 kilo de stad door te tillen. En in tegenstelling tot de boetelingen met puntmutsen, kon ik gewoon m’n schoenen aanhouden. Daarbij komt dat ik hierna nog twee dagen heb mogen relaxen op bekend terrein: geweldig Granada. Een goedgevuld lang Paasweekend dus. Alleen heb ik de 'bedankt voor de bloemen' van onze nieuwe Paus gemist. Heeft hij eigenlijk wel bedankt?

Wil je meer informatie over Spaans leren in Spanje? Klik hier.